istanbul 

istanbul’u gezdim yokluğunda dün akşam:
eminönü, kadıköy vapur sefası doyamadığım;
denizde ki martılar yalnızlığımı kovaladı utanmadan;
hırçın köpükler sana benziyordu:birden kabardı,sonra sönüp gitti ansızın;
istanbul’da istanbul’u kaybettim ansızın
avuçlarım ıslaktı,
gözlerim: lodos vurgunu yeşil hüzün;
dudaklarımda sensizliğin acı tebessümü oynaşıyordu;
sessizliğime karışırken mavnaların canhıraş çığlıkları 

istanbul’u gezdim yokluğunda dün akşam:
istiklâl caddesinde temizdi her yer niçin?
ve loş ahesteliği vitrinlerin;
tinerci çocukların kahreden salınışları kaldırımsız
sokaklarda
tiyatrolar
-ki on yıl önce birlikte gitmiştik arkadaşlarla sen ve ben-oradalar hâlâ
sinemalar kapalı gişe
ve adsızlığı geziyor vurdum duymazlığın bilcümle

istanbul’u gezdim yokluğunda dün akşam:
sensiz yalnızlıkların toplamını alıyorum gözlerinin renginde kadıköy iskelesinde;
nasıl bir kahverengi çıkıyor karşıma,
nasıl nabız atışlarımın ritminde söyleniyor akşamcıların şarkıları bir bilsen;
bir bilsen, herkes kendi ölümüne ağlıyor,
bense,