…düşlerim izinde araf                                                                                                 

nehirlerimizin yatağında akan su değil;
bu gri,bu bulanık insan eli ve bu kırmızı sıvının ederi,
düşlerimize dadanan bu hırs/ız/ın belleği,
hiçleyerek  toprağımızın rahmini göğ/s/ümüzde
ateş kusan ejderhaları ;
kürdistanı istiyorlar celâli, yıldızlar dahil

gündüze sürülen bu acı bu katran karası bu siyah
çarşılarımızda ki insan çığırışlarını,ellerin birbirine uzanışını,
kitabelerimizden duyduğumuz sesleri,duvarda ki çalı diplerimizi,
mahalleden geçen sütçünün çıngırağını ve avazını eskicinin;
kürdistanı istiyorlar celâli, yıldızlar dahil,

sokaklarda bu ses bu  paletleriyle geçen dili yabanıl metal gıcırtıları,
evlerimize giren krom ve demir kokusu ve ayakların kiri,
çukurlarında düşüp kanattığımız dizkapaklarımızın
kurumamış kanlarını,birlikte süpürdüğümüz toprak yollarımızı,
dijital gözleriyle girdikleri ev halimizi; çamurdan yaptığımız
damlarımızın mahrem duvarlarını;
kürdistanı istiyorlar celâli,yıldızlar dahil

gökyüzünü yırtan bu canavar düdükleri bu sirenler bu kaos
dipsiz kuyularında yusuf’un inlemeleri ,mezarlık ziyaretleri
ölülerimize dokunan vahşetin rengi, toprağa karışan kayıp,
asitin belleğimizde ki açtığı yara,kâbuslu uykuların çocukluğu;
misketlerimizi istiyorlar celâli, taş alıp ellerimize sıkarken yumruğumuzu
kürdistanı istiyorlar celâli,yıldızlar dahil 

dağlarımıza çöken bu pus bu duman bu kirli beyaz
bu kimyasal bu gaz yakılan ateşler içinde bu yeşil bu ağaç
bu yaz bu insana yabancılaşan hayat bu öldüren haz
bu kimliğimizin üstüne çöreklenen  karabasan bu ivaz
kürdistanı istiyorlar celâli; ateşler içinde,yıldızlar dahil

pınarlarımızdan çıkan su değil doydumuz
dayayıp ağzımızı çeşme başlarına göze durduğumuz
aşkımızı istiyorlar celâli,düşüp rahmine kadınlarımızın
öpmeyelim diye dudaklarından yârimizi özgürce dilimizle
kürdistanı istiyorlar celâli,kürdistanı… yıldızlar içinde, insanı dahil

celâli,celâli,ce/lââââââââââl/iiiiiiiii…………..uyannnnn

aklımdan bile geçmezdi  tenin…ayıptı.
coğrafyanı seviyordum hiç dokunmadığım

kurak çukurlarına akan ak nehirlerdim, kıvrılarak
dağ içlerine tomurcuklayan  beyaz laleler ekerken …

sütümle gelirdim emzirmeye kucağının ateşine;
al diye beni içine, konuğu değildim o bahçenin düşümde…

aklımdan bile geçmezdi tenin;düşayrı…
bir ömre değerdi azade bütün vakitlerden:

gülüşlerinde ak bir sümbül olmak ağzının suyuyla beslenen

boş salıncağın gıcırtıları sarıyor ermeni avlusunu-tütüyor gri zulüm,
akdeniz gözlerin acıya tehcir; iğdiş edilmiş  geceye akıyor yüzün;

değildi-hayat, uzuvlarında bölünen eğreti bir susuş katliamdan
arda kalan; kan çocukluğunu kundağına saran ellerini saklıyor

zaman..solgun renkli fotoğraflarda kaçıncı terk edişin kendini…
gitmesen, otursan şöyle yanı başıma, hatıralar salıncağına;gül

reçeline bandırsak parmaklarımızı;bölüşsek acıyı ince dudağına
çöreklenen ;boynumda siyah cennetin ellerinden damlayan

kırmızı sızıyı küllerime işliyor zaman…affetsen de  bir yanım
yara, saklayamadığım; mavi çocukluğunu bıraktığın avluya bakan…

vernik kokulu ahşap balkonlarda kaybolan avuç izlerin çağırıyor
seni..bahçede, sen doğduğunda dikilen kiraz ağacı ve erguvan,

gizlendiğin  kerpiç duvar diplerinde dizinin yumuşaklığı..
ah sevgili ayrılık kader değil,çitlerimizi dağıtan kin’in rüzgârları

hâlâ yabanıl esiyor anatolia’dan

ölüyor aydınlığın izleri;şimdi kül ve ateş ve is kokuyor tenimin diğer yarısı,
utanıyor bakarken yüzüm, arınmak istiyor kirletilen tehcirli dimağından

rüzgârların  eskiyen yüzünde isyan çocukluğunu  taşırken dişiliğin,
düşüyorsun çağrılarına ateşlerin; alıyorsun soluğunu tenimin, kangren rahmine cenin;

yalnızlığın kadim ışığıdır eteklerin; gözlerin, gecenin işkencesidir kaderini örten eskil  iffetlerin
putlarını yıkıyor karanlığın, yarına sarılı geceye şehveti akıyor inleyen dilinin;

yanıyor, haz kuyularının kaygan ateşinde bir anka kuşudur erliğim;
şerbetini içiyor dilim dilinin,
ergin tutkunun  asası, kösnül kasıklarının uçurumlarında utangaç köklerini titreyen duygularıyla eken suç ortağıdır tinimin;

döl yatağının kasan şiddetiyle arzularına çağır soylu yanılgısının izlerini bir asyalı şairin;
tutkunun pençesinde  gül batan günün eğilen ışığını iffetinle sev sarsılırken narin bedenin;

günahın damarlarımda akan irin; bitsin artık mezara dönüşen anımsama günleri bir akdenizlinin
gerilsin kalbimin çeperleri gerilsin, heyecanın alnında durgunluğa yatan zaman gerilsin;

eyyy şahmeran gülüşlü ölüm gel, koynumda  ağlaşan masallarına yataklık et tarihin;
dar gelir rahmi bunca acıya evrenin;  ömrümün ipliklerini koparan tanrıça evin!
çığlığından yeniden doğur beni, irinlerini akıt çürüyen tinlerin! bitsin artık ihtişamı insanın insana köleliğinin

sonul dramıdır dokunamamanın anları, aklaşarak düşüyor elim
bütün meyveleri ortak, tutkuları ak bir zambaktır bahçelerin

ağutos 2010

o gün,

biz  ıslaklığın ten renginde yaşıyorduk ayrılığı, adını söylesem dilimde akşam oluyordu. mor bir hüzün yağıyordu yüzüme; tenimde değildi, ıslaklığı teninin; avuçlarımda avuçlarının terleyişi, gözlerinde ki hüzün ömrümün son bestesiydi.

sussam, yüreğimde ince sızılı bir isyan; başkaldırıyordu tutkunla bıraktığın izler; gidelim diyordum içime, utangaç bir naz değiyordu yüzüme uzak yaşanmışlıkların esrik yalazlarından; okşuyordu acıyan belleğimi hatıralar;

tenimi günbatımı kadehlere dolduran denizsiz kalmış bir grup vakti çalıyordu; ne desem boşluğa düşüyordu çığlığım, kendini arayan yolların çıkmaz sapaklarında bir ölüye ağlıyordu gözlerim; laciverdî geceye sızan iyot ve yosun kokusu alıp götürüyordu benliğimi uzaklara; bağırıyordum geceye. sus! diyordu, kayalara hırsla çarpan dalgalar, saçlarına rüzgâr değiyordu denizin, sus! diyordu, kendine ihanet darağaçları kuranların söyleyecek sözü olmaz kendine ve aşka dair;

düşüyordum ellerimden, tut saatleri durmuştu nûbiharların; sancısı dinmemiş  iç  çekişlerim ağıyordu şarap kaçkını geceye; bütün suları  kirliydi evrenin; dudaklarındaki hüzne benziyordu şarabın morluğu; iki yürek atımı uzakta yanıyordu kederli yüzü ayrılığın, tılsımlı bir sevginin soluk gözlü penceresinden sızıyordu yalnızlığın rengi ve karanlık buruşmuş bir örtü gibi sarıyordu geceyi kıvrımları lâl;

yorgun bir hüznün acısını  resmediyordu  camlara, gözyaşlarının rengine benzeyen yağmur taneleri ve toprağın kokusu değiyordu yüzüne, güneş tenli bir çocukluğu getiriyordu sıcacık kucağında; suskun gecenin  ay  ışığına  yatırdığı öksüz  sokakların  inlemelerine dalıp gidiyordu gözlerim; ay, utangaç bir çocuk gibi kıskanıyordu gözlerimi, yüzümde sevginin rıhtımıydı kırılgan çocuk tebessümü;

yağmur yağıyordu inceden, tenimin ılık yalnızlığına süzülürken, kendi iklimine ağlıyordu zamanın dili; kalorifer kurumları yağıyordu bacalardan, ölü sessizliğine büyüyordu şehir; taş binaların ruhsuz, iğreti duruşları çarpıyordu yorgun insan suratlarına; gizemlere örtük kapıların ardında buluşuyordu aşksız bakışmaların solgun yüzleri; kaldırımlarda ayrılığın ayak izleri karışıyordu rüzgâra, yağmur yağıyordu, ölü sessizliğine büyüyordu şehir; dokunsan ağaçlara yalnızlığın sesi düşüyordu ellerine, ölü sessizliğine ağıyordu şehir ;

biz  ıslaklığın ten renginde yaşıyorduk ayrılığı, ürkek bir aşkın ayrılığını döşüyorduk kaldırımlara suskunluğumuzun ağrısı dinmemiş ezginliğinde…şehir dilsizce susuyordu, yol uzayıp  gidiyordu kendine küskün, biz kaybolmuş çocukların kaygısındaydık, yüzümüz yabancılaşıyordu birbirine; sen kendi aşkını arıyordun ekim suskunluğunda, ben susuyordum;  oysa  yılların kavuşmuşluğuydu sanki tutsak renginde bakışlarımız asrın ayrılığına teyelli;

sonra, ayrıksı bir zamanın gergin uzantılarına düşüverdi bakışlarımız: sanki birbirini hiç tanımayan yolcuların uzak bakışlarında yol alan, farklı raylara döşenmiş düşler gibiydik…oysa ben, senin uykusuzluk yorgunu düşlerinde,  yalnızlığa sürgülenmiş ağıt sessizliği bir kasabanın tren uğraksızlığı bakışlarında, beyaz yüzlü solgun lojmanların minik balkonlarına sürerken ellerini, mutluluğu nasıl hamakladığını çok iyi biliyordum…

adını söylesem dilimde akşam oluyordu…kara bir günü avuçluyordum bakışlarından; hangi çağlayanın sesi karışıyordu dingin suskunluğuna, dudakların hangi acıya kenetliydi öyle?;hangi bulutlar konardı dağların ölü sessizliğine, doruklarında masalların ağlaştığı ?neydi yüzünde tutuşan yangının magması? hangi hüznün yankısıydı çocuk dudaklarında ağrıyan? hangi fırtınadan arda kalmıştı, yetim bir çocuğun bakışlarında hapsolan kangren ağrısı gülücüğün?

ayrılık ırmakları akıyordu aramızdan, dallarına  düşlerin  asılı;
yeşil saçları suya değiyordu bir kadının,durgun derinliğine çağırıyordu ırmak;
boğuluyordum serinliğinde ayrılığın bir nûbihar sabahı