meşk'i gönül

meşk’i gönül

uçurum kalıntısını silen rüzgâr
rüyasını tütsüledi ilk defa, yüreğe aşı
dedi kadın, sus! bitmesin son ağrın ağrıma
meşk’i gönlüme savur, külün ezgisini yanığa

üzerinde sabahın seher kabarcığı
hafiften patladı önce, aksülâmel’den esinti
nehrin örtüsünü dalgalandırdı, yüzüne doğru
gölgesini gerdi bulutun, doladı ipi budağa

terini sildi yaprağına, gülüne değdirmeden
biçti orağın keskin ucundan pür köpük
gözyaşını damladı, emanet bir yarada
kavasya sürdü narasına, öpüşünü katık etti dudağa


mühür dergisinde 2009 da yayınlandı

soyluedebiyat